(door Tony Cassese)
De zogenaamde lokale ‘volksvertegenwoordiging’ van Almelo, die wij Gemeenteraad noemen, neemt vanavond het besluit om een nieuw stadhuis te bouwen. De oorzaak is dat de gemeenteraad volledig door het veel slimmere college is ingepakt. Dit college heeft misschien wel eens gehoord van dualisme (een aantal jaren geleden landelijk ingevoerd), maar in Almelo heeft dat geen enkele betekenis. De bevolking of de gemeenteraad kan wikken wat ze wil, vanuit de ivoren toren wordt gewoon beschikt. Dit is de Almelo Aanpak en zo gaat het al jaren.
Waarom een nieuw stadhuis? Er bestaan zinnige argumenten voor waarvan de belangrijkste is dat het huidige stadhuis zo goed als uitgewoond is. Tot zover de geldige reden. Waarom geen nieuw stadhuis? Daar is iedere tegenstander het wel over eens: omdat er geen geld is. Zijn er alternatieven? Ja, het huidige stadhuis kan volgens berekeningen met minder geld worden opgeknap,t net zoals dat gedaan is met het politiebureau aan Het Baken en het voormalige belastingkantoor aan de Raveslootsingel. Toch worden door het college allerlei drogredenen uit de kast gehaald om zijn zin toch door te drukken. Aan de haren erbij gesleept worden onder andere: asbest, brandveiligheid, lekkage enz. Dat (lokale) overheden krimpen wordt uiteraard volledig genegeerd.
De realisatie van een nieuw stadhuis is een obsessie geworden van een handjevol bestuurders.
Inmiddels is een loopgravenoorlog ontstaan tussen aan de ene kant de oppositiepartijen en de bevolking (polls wijzen uit dat meer dan tachtig procent van de bevolking tegen een nieuw stadhuis is) en het gemeentebestuur. Het idee voor een nieuw stadhuis wordt niet gedragen door het gros van de Almelose bevolking, want Almelo is straatarm. De stad staat aan de rand van de afgrond als gevolg van jarenlang wanbeleid en mismanagement dat tot op heden nog gewoon wordt doorgezet. De rekening daarvan wordt met een lachend gezicht bij de burger neergelegd. Denk alleen maar aan de absurde OZB-verhoging van 15% in drie jaar. Volgens de burger verdient dit graaiende stadsbestuur geen nieuw stadhuis.
Helaas is in deze stad geen dialoog mogelijk tussen bevolking en stadsbestuur. Daarvan zijn in het recente verleden vele voorbeelden te noemen.Hete sterkste in dat opzicht is wel de kwestie Dolle Pret: toen verantwoordelijk wethouder Andela werd geconfronteerd met de VARA-ombudsman en Henny ter Avest van Dolle Pret zei de wethouder doodleuk “Mevrouw ter Avest en ik zijn uitgepraat”, en dat voor de nationale televisie. Leuk visitekaartje waarmee het stadsbestuur zijn ware gezicht weer eens liet zien. Met het college is dus geen dialoog mogelijk, maar het stelt zich keihard op. Keine Wiederrede!
Tot slot moeten we tot de trieste conclusie komen dat de lokale overheid zich tegen de eigen bevolking heeft gekeerd omdat deze kritisch is over de wijze waarop het gemeenschapsgeld wordt besteed. Door de weerstand tegen een nieuw stadhuis is het een obsessie en persoonlijk prestige geworden, een gevecht van winnen of verliezen. Het college wil absoluut winnen en we weten allemaal wie er altijd aan het langste eind trekt.
